ایسنا/اصفهان برنامه تلویزیونی «تفاوط» که هم‌زمان با روز جهانی صنایع‌دستی از شبکه تلویزیونی اصفهان پخش شد، به موضوع احیای صنایع‌دستی اصفهان پرداخت و درخصوص اینکه «صنایع‌دستی چگونه می‌تواند بار توسعه متوازن اصفهان را به دوش کشد» طرح مسئله کرد.
در این برنامه که با حضور مدیرکل میراث فرهنگی صنایع‌دستی و گردشگری استان اصفهان و رئیس اتحادیه صنایع‌دستی این استان برگزار شد، به موضوع توقف صنایع سنگین و توسعه اقتصاد دانش‌بنیان مبتنی بر صنایع‌دستی و گردشگری، رفع معضلات صادرات صنایع‌دستی، حل مشکلات زیرساختی در حوزه گردشگری و راه‌های جذب سرمایه‌گذار در این بخش، انجام مطالعات پایه‌ای در حوزه صنایع‌دستی، لزوم کاربردی شدن صنایع‌دستی و شناخت سلیقه بازارهای داخلی و خارجی در حوزه صنایع‌دستی پرداخته شد.
در این برنامه ابتدا این موضوع ازسوی مجریان برنامه مطرح شد که آیا ظرفیت صنایع‌دستی اصفهان آن مقدار است که به محور توسعه فرهنگی اصفهان تبدیل شود؟ یعنی آیا می‌توانیم در اصفهانِ ایدئال و آرمانی، رشد صنایع سنگین را متوقف کرده و اقتصاد دانش‌بنیان و مبتنی بر صنایع‌دستی و گردشگری را داشته باشیم و از چنین اصفهانی صحبت کنیم. آیا این موضوع در عمل محقق شدنی است؟
علیرضا ایزدی، مدیرکل میراث فرهنگی صنایع‌دستی و گردشگری استان اصفهان در پاسخ به این پرسش و بابیان اینکه در این زمینه افراط و تفریط وجود داشته است، برنامه‌ریزی منطقی را ضروری دانست و گفت: گردشگری نمی‌تواند یک صنعت جداگانه و کاملاً مستقل باشد. ایراد بزرگ ما در ایران و استان اصفهان این است که تفکر ما زائیده افراط و تفریط و بدون نگرش علمی تخصصی بوده است. ما به صنایع مختلف برای توسعه پایدار نیاز داریم. در کشورهای پیشرفته دنیا نیز صنعت گردشگری پابه‌پای سایر صنایع پیش می‌رود. ما باید GDP را در برنامه‌های خود به‌صورت دقیق و کارشناسی بررسی کنیم تا نه‌تنها به ۸/۱۱ میلیارد دلار قبل از کرونا برسیم، بلکه بیشتر شویم. ما در سند افق چشم‌انداز ازلحاظ کمی ۲۰ میلیون گردشگر را دنبال می‌کنیم که باید قریب به ۳۶ میلیارد دلار درآمد ایجاد کند تا بتوانیم ازلحاظ توسعه‌ای به توسعه گردشگری برسیم، اما گردشگری شاخه‌های مختلفی دارد و صرفاً نمی‌توانیم روی صنایع‌دستی برنامه‌ریزی کنیم، چون آن چرخه و گردشی که باید صورت بگیرد صرفاً با استفاده از صنایع‌دستی امکان‌پذیر نیست. ما نیازمند ابنیه و محوطه‌های تاریخی و زیرساخت‌های گردشگری هستیم تا این چرخه کامل باشد.
او افزود: من اعتقاددارم که در حوزه صنعت و کشاورزی ضمن اینکه اتفاقات خوبی افتاده است، اما گاهی چون نگاهمان تخصصی نبوده و گاهی این نگاه با طمع همراه بوده نتوانستیم نگاه تخصصی اهل علم و اهل‌فن را پیاده کنیم و درنتیجه گاهی صنایع آب‌بری را در کنار زاینده‌رود گذاشتیم و زاینده‌رودی که شریان حیاتی این شهر بوده را به شریان صنعتی تبدیل کرده‌ایم که قاعدتاً این توان را ندارد و معضلات و مشکلات را برای ما ایجاد کرده است، بنابراین به نظر من باید همه این مسائل را ببینیم. صنایع‌دستی و هنرهای سنتی یک نقطه بسیار قدرتمند است و برای توسعه پایدار اگرچه شرط لازم است، اما شرط کافی نیست.
پیمان ارزی، قانونی بازدارنده برای صادرات
در ادامه، عباس شیردلی، رئیس اتحادیه صنایع‌دستی استان اصفهان در خصوص مشکل استان برای مسئله فروبسته صنایع‌دستی و معضلات صادرات فعال صنایع‌دستی تصریح کرد: سؤال شما کلید تمام مشکلات صنایع‌دستی است. می‌گویند که اصفهان از لحاظ رسته، یک‌سوم صنایع‌دستی جهان را دارد و در کل کشور هم ۲۹۳ رسته دارا است و وقتی آمار صادرات از سوی دولت اعلام می‌شود ما در رتبه سی و سوم هستیم، اما من می‌گویم ما رتبه چهل و پنجم صادرات را داریم، چراکه در حوزه‌های اقتصادی هیچ‌کسی در جای خود نبوده است و وقتی‌که در میان مسئولین هیچ‌کسی روی صندلی خود ننشسته است این اتفاق می‌افتد. در دهه هفتاد پیمان ارزی به حوزه فرش و صنایع‌دستی تحمیل شد و در نتیجه صادرات صنایع‌دستی و فرش ما درحالی‌که در رتبه اول دنیا بود با تحمیل این پیمان به پایین‌ترین سطح خود رسید چون پیمان ارزی، قانونی بازدارنده برای صادرات بود.
او بابیان اینکه پیمان ارزی به قانونی گفته می‌شود که ارزبری داشته باشد، به کالایی گفته می‌شود که ارزبری داشته باشد، ادامه داد: ما در حوزه صنایع‌دستی و فرش تابه‌حال یک دلار از دولت ارز نگرفتیم، اما مرکز توسعه صادرات و بانک مرکزی این قانون را به حوزه صنایع‌دستی تحمیل کرده‌اند و درواقع اگر وزارت میراث فرهنگی، کارشناسانی در سطح وزارتخانه داشتند می‌توانستند از این موضوع انتقاد کرده و احقاق حق کنند، ولی متأسفانه علی‌رغم نامه‌های مختلفی که نوشته‌ایم این موضوع را عنوان می‌کنند که نوعی پول‌شویی در حال انجام است؛ یعنی آن‌ها صادرات سه میلیون انسان در کشور (فرش و صنایع‌دستی) را مختل کردید که پول‌شویی در حال انجام است و ارز برنمی‌گردد! من خواهش می‌کنم از گمرک آمار بگیرید، از دو سال و اندی که پیمان ارزی به حوزه فرش و صنایع‌دستی تحمیل‌شده، به‌جز یک کانتینر که قبل از عید به چین صادرشده هیچ جنس دیگری صادر نشده است.
شیردلی تصریح کرد: ما در حوزه صنایع‌دستی اصلاً ارزی نگرفته‌ایم و موادی را وارد نکرده‌ایم و اگر هم وارد کردیم با ارز آزاد وارد کردیم و از زمانی که قانون پیمان ارزی به ما تحمیل‌شده است، b۲b در کشور ما به صفر رسیده است. دو میلیون و ۸۰۰ نفر در حوزه فرش کشور کار می‌کردند که به دو میلیون رسیده است که آن‌هم در بازار داخلی در حال چرخه است. چرا ما بازار خارجی را ازدست‌داده‌ایم؟ الان چند سال است که به‌عمد و نه سهواً تجارت ما را به صفر رسانده‌اند و قطعاً دستی در کار است، یا اینکه بی‌سوادترین آدم‌ها در حوزه اقتصادی تصمیم می‌گیرند. اگر مدیران وزارتخانه میراث فرهنگی به‌صورت علمی در وزارتخانه انتقاد کرده و دلایل می‌آوردند، شرایط بهتر بود.
رئیس اتحادیه صنایع‌دستی استان اصفهان به قانون دیگری به‌جز پیمان ارزی اشاره کرد و ادامه داد: در سال ۱۳۰۱ اعلام کردند که طلا و نقره و جواهرآلات پشتوانه پول مملکت است. البته در آن زمان بین ایران و اروپا مراوداتی شروع شد و جواهرآلات تولیدشده در ایران بازار اروپا را گرفت و لذا قانونی را زیرکانه به ما تحمیل کردند که صادرات طلا و نقره و جواهرآلات باید با اجازه بانک مرکزی صورت بگیرد. الان حدود ۵۰ هزار نفر در استان اصفهان در زمینه زیورآلات و سنگ‌ها و ظروف نقره فعالیت می‌کنند، اما صادرات ما کاملاً مختل شده است. من از مسئولان اقتصادی این دولت خواهش می‌کنم که الگوبرداری کنند، چرا بانک مرکزی برای تولیدکننده مصنوعات نقره و زیورآلات که اشتغال‌زایی هم می‌کنند تا این اندازه محدودیت ایجاد می‌کند؟
او گفت: موضوع دیگر این است که در قسمت فرش، چون برگشت پول شامل یکسری هزینه‌هایی می‌شود، بنابراین کسی که می‌خواهد فرش خود را صادر کند ابتدا آن را به ترکیه و پاکستان می‌فرستد و متخصصان از ایران به این کشورها می‌روند تا به ترک‌ها و پاکستانی‌ها آموزش دهند و به‌این‌ترتیب خدمات پس از فروش که می‌تواند ارزبری بسیار زیادی داشته باشد را از دست می‌دهیم. ضمن اینکه هنرمندان ما در حال مهاجرت هستند. حتی چین کمونیست هم پیمان ارزی در حوزه صنایع‌دستی را برداشت اما من نمی‌دانم چرا کشور ما چنین است! دولت درواقع یک تحریم داخلی انجام داده که قطعاً عمدی است.
مجریان برنامه تفاوط سپس از این موضوع سخن گفتند که بحث گسترش صنایع‌دستی یا تغییر مدل توسعه اصفهان بحث تک‌بعدی نیست و طبیعتاً به گسترش سرمایه‌گذاری در این حوزه‌ها نیاز دارد، اما بعضی مشکلات در اصفهان کهنه‌شده‌اند، مانند مسئله زاینده‌رود که اگر از اصفهان حذف شود قطعاً بزرگ‌ترین جاذبه گردشگری اصفهان حذف خواهد شد و طبیعتاً فروش صنایع‌دستی آسیب می‌بیند و ابنیه تاریخی در معرض تهدید قرار می‌گیرد. موضوع دیگر، سرمایه‌گذاری روی اماکن گردشگری است، در اصفهان سال‌ها است هتلی که با هتل عباسی برابری کند ساخته نشده و همچنان فقدان هتل‌های پنج ستاره و مکان‌های اقامتی وجود دارد، فرودگاه اصفهان وضعیت مناسب و ظرفیت گسترده‌ای برای پذیرش پروازهای خارجی را ندارد، اصفهان خط هوایی منحصر به خود را ندارد. این موضوعات موجب شده که ما در چرخه بسته‌ای قرار بگیریم که تولیدکننده و فروشنده محصولات صنایع‌دستی فقط مجبور باشد آثار خود را به اصفهانی‌ها یا گردشگران نوروزی و تابستان بفروشد. آیا با روی کار آمدن دولت جدید و آغاز مسئولیت علیرضا ایزدی در اصفهان عزمی برای حل کردن بخشی از مشکلات کهنه‌شده اصفهان در حوزه گردشگری وجود دارد؟
ایزدی پاسخ داد: واقعیت این است که در طول سال‌های گذشته، اولویت توسعه استان اصفهان، گردشگری نبوده و فقط در حد حرف بوده است. به خاطر دارم در سال ۸۱ و ۸۲ که طرح جامع گردشگری استان تدوین شد یک طرح بسیار ناقصی بود که قطعات این پازل عمدتاً ناقص یا معدوم بود و نمی‌شد تصویر کامل از اصفهان را طراحی و تصویرسازی کرد، اما امروز و در طول شش ماهی که من در اصفهان هستم نوع این نگاه حتی به‌صورت اجبار ایجادشده است. اولاً زاینده‌رود شریان حیاتی حتی در حوزه ابنیه تاریخی است و بدون شک نبودن زاینده‌رود، ما را دچار چالش خواهد کرد و شکی در این موضوع نداریم که ابتدایی‌ترین و مهلک‌ترین تأثیر آن بر پیکر گردشگری و توسعه پایدار استان، فرونشست خواهد بود که می‌تواند بسیار خطرناک باشد و شواهد آن مشخص و مبرهن است، اما امروز در بدنه مدیریتی استان به وفاق و همدلی رسیدیم که ضمن اینکه ما به دو بال توسعه‌ای صنعت و کشاورزی هستیم قاعده این مثلث را باید بر محور گردشگری و مسائل فرهنگی شهر و حتی استان پایه‌ریزی کنیم.
مدیرکل میراث فرهنگی صنایع‌دستی و گردشگری استان اصفهان ادامه داد: واقعیت تلخی است که داشته‌های ما با عنوان جاذبه‌های گردشگری و تاریخی و هویتی در ابعاد ملی و مذهبی بالغ‌بر ۲۲ هزار اثر در حوزه‌های تاریخی و صنایع‌دستی و گردشگری است، اما متأسفانه در حوزه زیرساخت‌ها وضعیت ما اصلاً مناسب این داشته‌ها نیست، به‌طور مثال از همین الآن برای مهرماه دچار چالش برای تخت هستیم، چون باید استانداردی برای تخت و میهمان‌نوازی ما حاکم باشد تا خارجی‌ها بتوانند وارد شوند؛ اما نوع نگاهی که در حوزه مدیریت عالی استان وجود دارد این است که خوشبختانه به دنبال توسعه پایدار صنعت گردشگری هستند و آنچه در مورد شورای شهر و شهرداری در سه دهه اخیر چالش آفرین بوده امروز به سمت همراهی و متناسب با توسعه پایدار گردشگری حرکت کرده است. در بافت تاریخی اصفهان که در گذشته شاهد اتفاقات بد بودیم امروز شاهد اتفاقات خوبی هستیم که در راستای همان همدلی‌ها اتفاق می‌افتد و امیدواریم این بافت مجدداً احیا شود. یکی از مسائلی که به دنبال آن هستیم ثبت محور تاریخی اصفهان به‌عنوان اصلی‌ترین برندی است که می‌توانیم از خود در بازار بین‌المللی معرفی کنیم.
سپس این دیدگاه از سوی مجریان برنامه مطرح شد که هر تیم مدیریتی در استان دستاوردها و نقصان‌هایی داشته است؛ اما نگرانی موجود به‌ویژه در میان جامعه دانشگاهی این است که ما یکسری اقداماتی را انجام می‌دهیم اما چون کارشناسی نشده است و مطالعات پایه‌ای ندارد به معضل تبدیل می‌شوند، به‌طور مثال گذر چهارباغ الآن به یک مسئله تبدیل‌شده است که آیا یکسان‌سازی مغازه‌های دو طرف چهارباغ درست بود یا نه؟ بلایی که بر دروازه دولت آمد درست بود یا نبود؟ ما اماکن تاریخی خودمان را داریم اما در خصوص گذر صنایع‌دستی در کنار رودخانه تابلوهای بی‌ربطی وجود دارد و نگرانی این است که بعضاً چنین مدل کارهایی انجام شود. بیش از دو سال از این نام‌گذاری‌ها در دنبال رودخانه و بر سر چهارراه‌ها می‌گذرد اما نتیجه چه بوده و چه اتفاقی برای صنایع‌دستی رخ داد؟ آیا میزان اقبال به صنایع‌دستی زیاد شد یا نشد؟
ایزدی تأکید کرد: بخشی از آن متأسفانه سلیقه‌ای است. ما برنامه محور عمل‌نکرده‌ایم، اما به نظر من بودن این نام‌ها به ایجاد تصویر ذهنی برای مردم کمک می‌کند. این وظیفه ما مسئولین است که این تصویرسازی را برای مجسم‌سازی پیش ببریم. بودن آن‌ها کمک‌کننده است اما متأسفانه سلیقه‌ای عمل می‌کنیم، حتی در بافت هم این اتفاق می‌افتد و بسیاری از اتفاقات بدی که در محورهای تاریخی اصفهان و شهرستانهای تابعه رخ می‌دهد دقیقاً بر اساس سلیقه است. به همین دلیل در حوزه بصری تضادهای بسیاری در محور تاریخی و حتی در نام‌گذاری‌ها ایجادشده است، اما امروز چون نگاه قالب در شورای اسلامی شهر و شهرداری اصفهان نگاه فرهنگی و تعاملی است به نظر من اتفاقات خوبی در بازه زمانی کوتاه خواهد افتاد.
در ادامه نیز مجریان به این موضوع اشاره کردند که ما در گذشته بستری برای بروز صنایع‌دستی داشتیم مثلاً کاخ، حمام، مسجد یا کاروانسرایی وجود داشت و هنرمندان گرد هم آمده و بنایی باشکوه می‌ساختند تا ماندگار باشد و نمادی از هنر و حکمت و رأفت و وقار ایرانی باشد، اما الآن یا آن بستر از بین رفته و سلیقه هنرمندان در استفاده از تزئینات تغییر کرده است. از طرف دیگر یک نظریه این است که اساساً صنایع‌دستی کالای لوکس و گران‌قیمت است و طبقات فرودست فقط می‌توانند از آن لذت بصری ببرند، اما نظر دیگر می‌گوید که صنایع‌دستی برای استفاده روزمره است تا روح فرهنگ را با خود همراه کرده و دائماً با هنر عجین باشیم. این درحالی است که صنایع‌دستی اصفهان چه ازنظر مصالح و یا نوع ساخت، دیگر قابلیت استفاده برای ما را ندارند. احساس می‌کنیم ما به سمت فاخرشدن و لوکس شدن و به‌دردنخور بودن صنایع‌دستی می‌رویم و نیاز داریم که هنرمندان گرد هم آمده و مدیریت دانش انجام شود. گویا این عزم حتی در هنرمندان وجود دارد و نوعی لجبازی در تولید مکرر کالاهای گذشته و گاهی کپی دیده می‌شود. الآن آن دیدی که بین هنرمندان اصفهان وجود دارد، چیست؟ آیا عزمی برای مدیریت این دانش و تبدیل کالاها به کالاهای مدرن و کاربردی وجود دارد؟
رئیس اتحادیه صنایع‌دستی استان اصفهان بابیان اینکه ما از دوران مادها تا قاجار تمام لوازم مصرفی خانواده‌ها با دست ساخته‌شده است و آن روز شاید نگاهشان هنر نبوده بلکه برای مایحتاج روزمره از این صنایع استفاده می‌کردند،گفت: در یک برهه زمانی در ۴۰ سال اخیر متأسفانه یک مقدار واردات انجام شد و کالاهای صنایع‌دستی ما را تحت تأثیر خود قرار داد تا جایی که تا حدود ۱۵ سال وقتی به میدان نقش‌جهان وارد می‌شدیم گویا به بازار چین و پاکستان و هند آمده بودیم! اما ما با یک برنامه‌ریزی مشخص و با توجه به این موضوع که فروشگاه زیرمجموعه اتحادیه هستند و کاری به میراث فرهنگی نداشتند و باهمراهی مرحوم ادیب معاون صنایع‌دستی آن زمان، طرحی را ارائه کردیم که فروش اجناس خارجی در میدان نقش‌جهان و بازارهای اطراف ممنوع باشد البته نه اینکه چکشی کار کنیم؛ اما یکی از معضلات صنایع‌دستی هزینه‌های سنگین بسته‌بندی است که حمایت دولت را می‌طلبد. حمایت‌های دولت باید در بسیاری موارد در زمینه تولید وجود داشته باشد که یکی از آن‌ها بیمه هنرمندان است که متأسفانه وجود ندارد.
شیردلی افزود: ما برگزاری کلاس‌های ویژه طراحی خلاقانه در حوزه صنایع‌دستی و نحوه صادرات آن را با همراهی شهرداری و اتاق بازرگانی شروع کرده‌ایم و از همه هنرمندان می‌خواهیم در این کلاس‌ها شرکت کنند، همچنین آموزش در حوزه استارت آپ‌ها در حوزه فروش صنایع‌دستی و طراحی صنایع‌دستی با هدف کاربردی شدن آن‌ها در حال انجام است. در قلمکاری، ترمه، قلم‌زنی، ملیله و خاتم موضوع کاربردی شدن اتفاق افتاده است، ضمن اینکه بسیاری از هنرها در حال فراموشی بود ولی الآن بسیاری از بناهای گردشگری در استان و کشور از صنایع‌دستی استفاده می‌کنند. فرهنگ ما از گذشته بر بسیاری از مسائل قالب بوده است مثلاً وقتی مغول به ایران حمله کرد همه‌چیز را گرفت اما هنرمندان ما روح این جلادان را تسخیر کردند که آن‌ها به هنردوستان و مروجان هنر ایرانی تبدیل شدند؛ بنابراین تغییر رویه سال‌های سال است که انجام‌شده ولی باید همه دستگاه‌ها باهم این کار را انجام دهند.
مجریان برنامه تفاوط موضوع دیگر را چنین مطرح کردند که یکی از مسائل مهم، بحث سرمایه‌گذاری در حوزه صنایع‌دستی و گردشگری است. اینکه وضعیت فعلی برای صنعتگران صنایع‌دستی جالب نیست و از آن‌طرف هم حوزه گردشگری به سرمایه‌گذاری نیاز دارد تا تکانی بخورد. شاید از دولت در شرایط فعلی که بحران‌های مختلفی هم از داخل و هم خارج برای کشور اتفاق افتاده، نمی‌توان انتظار سرمایه‌گذاری سنگین در عرصه گردشگری داشت اما این یک الزام است. چگونه می‌شود این بخش را برای سرمایه‌گذار جذاب کرد تا به آن وارد شود و سرمایه‌گذاری کند؟ آیا این بخش سود ده نیست یا قوانین به نحوی است که برای بخش خصوصی جذابیت ایجاد نکرده است؟
ایزدی نیز پاسخ داد: آنچه قبل از کرونا و در زمان کرونا و بعد از آن وجود دارد را باید از یکدیگر جدا کرد. امروز اتفاقاً از اسفند سال گذشته وضعیت فروش در حوزه صنایع‌دستی نه وضعیت مطلوب اما رو به رشد است. نگاه مسئولین دولت ازجمله نگاه مجموعه استانداری، نگاه حل مشکل سرمایه‌گذاری برای ایجاد بستر مناسب است، حتی در حوزه سرمایه‌گذاری اتفاقات خوبی در حال رخ دادن است و حتی مجموعه شهرداری و شورای شهر هم معافیت‌های بسیار مناسبی را برای بحث هتلداری در نظر گرفته‌اند. ظرفیت دولت با این باور است که گردشگری راه‌حل توسعه فرهنگی و اقتصادی شهرها به‌خصوص شهرها و استان‌های توانمندی مانند اصفهان است و بر آن است تا ما بتوانیم حمایت مناسب داشته باشیم و در حوزه زمین‌های منابع ملی آمادگی واگذاری زمین را داریم و خوشبختانه اتفاقات خوبی در دو سه ماه اخیر رخ‌داده است.
سپس مجری برنامه پرسید که آیا منتظر تأسیس هتل‌های جدید باشیم؟
و ایزدی گفت: قطعاً منتظر باشید، ضمن اینکه اتفاقات خوبی در مورد مجتمع‌های گردشگری و وورد سرمایه‌گذاران به بافت تاریخی رخ خواهد داد. در همین سه ماه آخر بالغ‌بر ۳۵۰ موافقت اولیه صادرشده که قاعدتاً منجر به سرمایه‌گذاری خواهد و اگر هم صد درصد نباشند اتفاق خوبی است. قطع به‌یقین با هزار و ۲۰۰ میلیارد تومانی که دولت در اختیار ما قرار داده برای تسهیلات تبصره ۱۸ آمادگی داریم که هم در حوزه صنایع‌دستی و هم حوزه بهره‌برداری از ابنیه تاریخی و هم حوزه گردشگری، کمک‌های بلاعوض را هم داشته باشیم. به نظر من با این تعامل و همدلی، آینده روشن و خوب و امیدوارکننده‌ای پیش روی صنعت گردشگری اصفهان وجود دارد.
او با تأکید بر اینکه جامعه محلی، مهم‌ترین عنصر برای رسیدن به توسعه پایدار در حوزه میراث فرهنگی صنایع‌دستی و گردشگری است، ادامه داد: اگر می‌خواهیم در اصفهان، گردشگری اتفاق بیفتد باید روستاها هم از این توسعه اقتصادی منتفع شوند. شهرهای استان یک چرخه بسیار مناسبی است که اتصال آن‌ها به بدنه مرکزی استان می‌تواند کمک‌حال ما باشد. بعضی مواقع مثل ایام نوروز به‌واسطه هجوم و گستردگی ورودی گردشگر دچار مشکل می‌شویم به همین خاطر باید با همراهی شهرهای توانمند استان مانند کاشان، نائین، نطنز و چادگان به‌واسطه تنوع اقلیمی، آن تأمین را رقم بزنیم.
مدیرکل میراث فرهنگی صنایع‌دستی و گردشگری استان اصفهان بابیان اینکه ما در ایام نوروز فروش بسیار خوبی در حوزه صنایع‌دستی داریم و بلافاصله بعد از روز سیزدهم رکود خیلی بدی داریم و در حوزه گردشگری نیز همین اتفاق در حال وقوع است، تصریح کرد: امیدوارم که بتوانیم با طریقی که دولت برای توسعه گردشگری ارزان‌قیمت دنبال می‌کند و همچنین طرحی که ما به دنبال آن هستیم یعنی تعطیلی پنج‌شنبه‌ها که به کاهش آلودگی و رونق بیشتر تردد و سفر و توسعه گردشگری کمک می‌کند، این اتفاقات مثبت و سازنده رخ دهد. فقط از مجموعه مدیران بانکی خواهش می‌کنم که عزم دولت سیزدهم بر توسعه صنعت گردشگری است و در این مسیر، همه، آماده فعالیت و اقدامات مثبت و سازنده‌اند که در این راه نیازمند تعامل بیشتر مجموعه بانکی هستیم که بتوانیم ضمن جذب اعتبارات سهم استان، اتفاقات بهتری را هم در حوزه تولید ثروت و هم در حوزه اشتغال گردشگری ایجاد کنیم که قطعاً گردشگری مشکل اشتغال را حل خواهد کرد.
اما در ادامه مجریان برنامه به این موضوع پرداختند که در شهرها و کشورهای مختلف ذائقه‌های مختلفی در خصوص صنایع‌دستی وجود دارد. با توجه به اینکه امسال هم سال تولید دانش‌بنیان است آیا شبکه‌ای وجود دارد که هنرمندان و کارشناسان دورهم جمع شده و این دانش را مدیریت کنند و سهمی در بازار جهانی پیدا کند؟
عباس شیردلی پاسخ داد: سؤال بسیار خوبی است، مثلاً سلیقه مردم ژاپن رنگ سبز است یا اروپا آبی است. الآن بعد از کرونا بیشتر سلیقه‌ها به سمت هنر مینی مال رفته است. این کار به کمک اتاق بازرگانی در حال انجام است و پژوهش‌هایی صورت گرفته و قطعاً هنرمندان به کلاس‌های آموزشی دعوت می‌شوند.
او سپس به برخی مشکلات هنرمندان صنایع‌دستی اشاره کرد و ادامه داد: مسئولیت اتحادیه صنایع‌دستی مطالبه گردی است. یکی از مطالبات هنرمندان موضوع بیمه است، میراث فرهنگی اعلام کرده که یک‌میلیون هنرمند در حوزه صنایع‌دستی دارد ولی ۳۶ هزار نفر را بیمه کرده‌اند! اخیراً با رایزنی‌های انجام‌شده حدود هزار نفر دیگر را قبول کرده‌اند. حق و حقوق هنرمند این است که باید دولت به لحاظ بیمه‌ای از هنرمندان حمایت کند؛ اما سازمان تأمین اجتماعی اگرچه بیمه هزار نفر را قبول کرده اما اعلام کرده این است که این هزار نفر فعلا باید هزینه آزاد بیمه را پرداخت کنند تا بعد بودجه آن توسط دولت پرداخت شود. نکته دیگر این است که تمام کارگاه‌های صنایع‌دستی بیمه کارگاهی بودند اما سازمان تأمین اجتماعی به دلیل اینکه دولت سهم خود را نداده است متأسفانه بیمه را به دو یا سه کارگاه محدود کرده است و منتظر یک بهانه است که اگر فلان مغازه اندکی جابه‌جا شد بیمه آن را قطع کند.
رئیس اتحادیه صنایع‌دستی استان تصریح کرد: دولت واقعاً بی‌عدالتی می‌کند، در قسمت صنعت وقتی می‌خواهد یک اشتغال ایجاد کند دو سه میلیارد هزینه می‌کند ولی در حوزه صنایع‌دستی هیچ سرمایه‌ای نگذاشته است و هنمندان یا به‌صورت استاد و شاگردی هنر را یاد گرفته‌اند و یا اینکه در کلاس خصوصی آموزش‌دیده‌اند، پس دولت می‌خواهد سهم خود را چگونه بدهد؟ متأسفانه مالیات اصل ۱۴۲ در بسیاری از شهرستان‌ها و حتی خود اصفهان به‌صورت سلیقه‌ای گرفته می‌شود یعنی واقعاً به دنبال بهانه می‌گردد تا از آن‌ها مالیات بگیرند.
او ادامه داد: میراث فرهنگی یک وزارتخانه است، ولی یک هنرمند صنایع‌دستی وقتی می‌خواهد در کل کشور ارزشیابی هنری شود باید به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برود و آنجا ارزشیابی شود! این وزارتخانه باید وزارتخانه شود اما واقعاً وزارتخانه نیست. ما صندوق حمایت از هنرمندان نداریم درحالی‌که در دوران کرونا وزارت ارشاد به بسیاری از هنرمندان خود حقوق داد و بیمه هنرمندان خود را پرداخت کرد تا بیمه آن‌ها قطع نشود، اما بیمه اکثر هنرمندان در حوزه صنایع‌دستی کشور قطع شد چون نداشتند و دولت کمکی نکرد. آماری که دولت ارائه کرد واقعاً آمارسازی بود و من از قوه قضائیه خواهش می‌کنم حتماً ورود پیدا کند و ببیند که آیا این آمارها درست است؟ ما صندوق ذخیره هنرمندان نداریم درحالی‌که لازم است این صندوق در وزارتخانه احیا شود تا به هنرمندان کمک کند.
انتهای پیام